ظواهر ادیان و مذاهب نقشی در خوبی و بدی و شایستگی و ناشایستگی افراد ندارد. آنچه مهم است عشق به زیبایی و دانایی و نیکویی است.
عشق به این سه وصف بدین معنی است که شخص اینها را بیش از خود دوست داشته باشد و هیچگاه بخاطر
منافع شخصی حق زیبایی را پایمال نکند و حقیقتی را زیر پای نگذارد و نیرنگی در کار نیاورد. مهربانی و خدمت
بی انتظار به دیگران جوهر نیکویی و اصل عمل صالح است و کنجکاوی و تلاش برای فهم حقیقت در جهان مایه
علم است و حساسیت نسبت به صورتهای موزون و ناموزون جوهر هنرمندی است. با این معیارها باید اشخاص
را سنجید. به صرف آنکه کسی خود را مسلمان یا مسیحی یا پیرو دین دیگر بداند شایستگی برای امری پیدا نمی
کند. جوهر ادیان یکی است و همه مبتنی بر ایمان به خداست که او سرچشمه نیکویی، زیبایی و دانایی است و
ایمان به اینکه در جهان هستی با اعمال متفاوت ما از راست و دروغ و صداقت و ریا و عدالت و ظلم به گونه های
متفاوت رفتار خواهد شد. کسی نمی تواند ظلم کند، دروغ بگوید و خیانت کند و منتظر حوادث خوب در زندگی باشد.