داستانک ۱۱۳

          مدیر 
            بازدید : 245
          چهارشنبه 18 مهر 1397
           نظرات (0)
        

پامیشه میره کنارِ پنجره میگه میخوام هَوام عوض شه فکر کرده ما گوشامون مخملیه! میگیم "دلبر چته درهمی .. صدامون میلرزه میگیم بی مَرهمی؟" میخنده .. این زبونِ ما به هر چَرندی بگی میچرخه جز اینکه به دلبر بگیم "اسیرِ خنده‌هات شدیم ژنرال" .. جز اینکه بهش بگیم عشقم جونم نفَسم عمرَم و این حرفا و داستانا! آره خلاصه میخنده میگه از کِی تاحالا شاعر شدی پدَرسوخته؟ دلبر نکن تو رو خدا با ما .. انقد بدمون میاد نمیدونه از کی شاعر شدیم .. خب از وقتی عاشق شدیم دیگه .. میگیم " از وقتی عاشق شدیم دلبر از وقتی عاشق شدیم .." دلبر میره تو خودش .. کنجِ خودش میشینه .. آی زل میزنه آی زل میزنه به کجا رو نمیدونیما ولی زُل میزنه .. بابا همین کارا رو میکنه که دهنه ما وا نمیشه بهش بگیم عشقم دیگه .. تا حرف از عشق و عاشقی میشه رنگ از رخسارِش میپره .. ما میشیم یه کاسه لبو اون میشه یه کاسه ماست! دروغ چرا ما که میدونیم دلبر عاشقِ ، ولی خب عاشقِ ما نیست .. ولی ما پایِ رفتن نداریم از پیشش .. حیفِه بخدا حیفه .. حیفه این کوهِ عشقو بذاریم بریم .. بازم دروغ چرا ، دلبر بی مرهم شده .. ما که میدونیم اگه ندونیم به دردِ جرزِ دیوار میخوریم .. ولی به رومون نمیاریم میگیم ما مرهَمشیم .. بقیه‌ام میگن تو مرهمِشی؟! .. مام میگیم آره ما مرهمشیم .. بذار فکر کنن مثالِ نقضِ "دردِ بی درمان شنیدی حالِ من یعنی همین" ما ايم .. کی به کیه؟؟ نویسنده :پگاه صنیعی

ارسال نظر برای این مطلب